Od pierwszych dni epidemii zaczęliśmy zaopatrywać naszych klientów w środki ochrony przed zakażeniem koronawirusem. Każdy klient przychodzący do Drop-in (a właściwie – do naszego okienka) może odebrać zestaw złożony z pary lateksowych rękawiczek, wielorazowej maski na twarz i małej buteleczki zawierającej płyn do dezynfekcji.

Okazało się jednak, że na dłuższą metę nie mamy szans na płynne zaopatrywanie w te środki. Powody zna każdy z nas: tych rzeczy – albo brakuje na rynku, albo osiągają niespotykane ceny, dlatego wzięliśmy sprawy w swoje ręce i sami szyjemy maski ochronne.

Nasi klienci to osoby z różnymi deficytami społecznymi i problemami zdrowotnymi. Wielu z nich ma choroby towarzyszące (teraz tak to się nazywa) np. HIV/AIDS. W okresie kwarantanny jest im szczególnie ciężko. Nie mają dostępu do środków, które chroniły by ich przed zakażeniem koronawirusem, a wielu z nich nie ma nawet gdzie się podziać, bo np. są bezdomni i hasło "zostań w domu" zupełnie nie działa.

(gw)

Od paru dni wydajemy klientom zupełnie nowy asortyment: oprócz tego, co zwykle mogą zaopatrzyć się u nas specjalne zestawy złożone z maseczki ochronnej, pary rękawiczek lateksowych i 100-mililitrowego pojemniczka z środkiem do dezynfekcji rąk. Przy okazji otrzymują również pakiet informacji na temat zabezpieczania się przed zakażeniem koronawirusem, rozpoznawania zakażenia i trybu postępowania w jego przypadku.

Wymiana wtórna działa jak nigdy dotąd. Niektórzy klienci od zawsze zaopatrywali swoich znajomych w sprzęt iniekcyjny otrzymany w Drop-in. Teraz robi to niemal każdy. Nie zapominają też o przynoszeniu pojemników ze skażonym sprzętem. Staramy się w tych dniach wydawać tyle igieł i strzykawek klientom, aby nie musieli codziennie biegać po mieście i narażać się na zakażenie. Na stronie internetowej zamieściliśmy ogłoszenie, że tym którzy nie mogą lub nie chcą do nas dotrzeć – przywieziemy pod drzwi zapas materiałów redukujących szkody.

Jedzenia dla naszych klientów mamy całkiem sporo, a to także za sprawą paru restauracji z Kazimierza, które obecnie sprzedają posiłki w wersji na wynos, a nam dają je za darmo. Podgrzane w mikrofalówce wydajemy je klientom. Nieźle wygląda współpraca z krakowską sekcją Food Not Bombs.

O czym rozmawiamy z klientami? Zwykle dopytujemy jak dają sobie radę, z czym mają największe problemy i w czym moglibyśmy im pomóc. Każdy ma wiele pytań, a my informujemy ich o działającej infrastrukturze pomocowej: gdzie można przenocować, wykąpać się czy zjeść. Na okrągło uaktualniamy te informacje, ponieważ wszystko dość szybko się zmienia. Klienci się skarżą – bar mleczny, który jeszcze wczoraj wydawał posiłki, od dzisiaj jest zamknięty na głucho.

Są klienci, którzy przychodzą codziennie. Dla nich Drop-in to jedyne obecnie miejsce, gdzie mogą chwilę porozmawiać i poczuć się jakby nie było tego koszmaru z epidemią.

Ci są w najtrudniejszej sytuacji. Kilka dni chłodu dało im się we znaki. Przyzwyczajeni do setek różnych miejsc w centrum Krakowa, gdzie można wejść i ogrzać się, stoją teraz zdezorientowani na ulicy. Również z nimi rozmawiamy o ochronie przed wirusem, co w przypadku klientów mających problemy mieszkaniowe jest dość problematyczne. Podczas gdy większość ludzi nie rusza się z domów – oni nie mają się gdzie podziać.

Od ponad 3 lat w niemalże każdy piątek pracownicy i wolontariusze Drop-in spotykają się na zebraniach. Dzisiaj rano, po raz drugi zebranie odbyło się przez Skype (poprzednio – tydzień temu). Rozmawialiśmy o nowej sytuacji, sprawach poszczególnych klientów, planowaliśmy dyżury. Jeszcze nie wiemy, czy Drop-in będzie czynny w święta. Dużo zależy od tego, czy będą otwarte inne placówki.

Czy się boimy o siebie? Pewnie, że tak. Ale bez przesady, tutaj mamy poczucie kontroli nad przebiegiem kontaktów z klientami. Ograniczyliśmy liczbę pracowników i wolontariuszy, stażyści muszą poczekać na lepsze dni.

(gw)

Podobno przyczyną niewprowadzania jak do tej pory nakazu noszenia maseczek ochronnych w miejscach publicznych – jest brak wystarczającej ich ilości. Akcesoriów medycznych brakuje i może brakować jeszcze długo, głównie z tego powodu, że większość producentów takiego sprzętu znajduje się w Chinach, a zapotrzebowanie na niego jest ogromne na całym świecie.

Nie ulega wątpliwości, że jeśli MY BĘDZIEMY ZAKAŻENI to nosząc maseczkę nie będziemy aż tak zakaźni dla innych. Nie ulega wątpliwości też fakt, że W sytuacji, gdy ktoś z nas jest zakażony koronawirusem, ale o tym nie wie (bo skąd, skoro nie mamy dostępu do testów), to noszenie maski sprawi, że będziemy o wiele mniej zakaźni dla innych. Konkluzja jest prosta – nośmy maski w miejscach publicznych.

Należy jednak pamiętać, że na powierzchni maseczki, z każdą chwilą stosowania, zwiększa się ilość drobnoustrojów, potencjalnie również SARS-CoV-2. Maseczka jednorazowa powinna być co pewien czas utylizowana. Maseczkę wielokrotnego użytku można wyprać i uprasować. W ten sposób zostaje całkowicie odkażona, przynajmniej jeśli chodzi o koronawirusa. Nie będąc lekarzem czy pielęgniarką nie musimy nosić certyfikowanych masek ochronnych. Mogą to być zwykłe materiałowe maseczki. Do codziennych czynności skuteczne są zwykłe maseczki domowej roboty.

(gw)

4. Opracować szczegółowe wytyczne i regulacje dotyczące funkcjonowania programów redukcji szkód z uwzględnieniem specyficznej sytuacji osób używających narkotyków. Wytyczne te należy opracować w ścisłej współpracy z zaangażowanym personelem i zainteresowanymi społecznościami oraz w oparciu o międzynarodowe wytyczne WHO, zalecenia oraz / lub krajowe regulacje związane z epidemią COVID-19.

5. Utrzymać ciągłość programów substytucyjnych (OST i HAT) oraz ustanowić lub poszerzyć przepisy dotyczące wydawania leków substytucyjnych do domu, aby pacjenci mieli możliwość zgłaszania się na leczenie nie częściej niż raz w tygodniu. Należy zapewnić możliwość dostępu do leków substytucyjnych poprzez apteki.

6. Programy wymiany igieł i strzykawek powinny zaopatrywać swoich klientów w większe ilości sprzętu iniekcyjnego i innych akcesoriów, aby zminimalizować liczbę kontaktów. Należy także zapewnić klientom specjalne pojemniki na igły i strzykawki do bezpiecznego zbierania zużytego sprzętu w domu.

7. Zapewnić personelowi, wolontariuszom i klientom dostęp do materiałów zapobiegających zakażeniu COVID-19, w tym mydło, środki do dezynfekcji rąk na bazie alkoholu zawierające co najmniej 60% alkoholu, chusteczki, pojemniki na śmieci oraz – jeśli wymagają tego przepisy krajowe – jednorazowe maski ochronne dla osób wykazujących objawy, takie jak gorączka, kaszel i kichanie.

8. Programy drop-in, dzienne schroniska i pokoje higieniczne powinny edukować klientów i wspierać ich w zapobieganiu zakażeniom COVID-19. Odwiedzający serwis powinni być zobowiązani do dezynfekcji rąk (przy wejściu) i powinni pozostać w nim nie dłużej niż jest to absolutnie konieczne. Kuchnie powinny przygotowywać jedzenie na wynos. Trzeba podjąć wszelkie niezbędne środki w celu zwiększenia przestrzeni pomiędzy klientami / personelem przy użyciu wszelkich możliwych środków; pomieszczenia powinny być wentylowane. Należy unikać przeludnienia minimalizując czas pobytu klientów, maksymalną ich liczbę, pozwalając na jedną wizytę dziennie. Osoby mające miejsce zamieszkania powinny być zachęcane do pozostania w domu i przyjścia tylko po to, aby odebrać igły oraz inne akcesoria zmniejszające szkody.

9. Sytuacja zdrowotna osób przyjmujących narkotyki powinna być ściśle monitorowana. Jeśli ktoś wykazuje objawy, takie jak gorączka i kaszel, należy zapewnić mu maskę ochronną oraz kontakt ze służbą zdrowia. Należy zawrzeć umowy o współpracy z publicznymi służbami zdrowia, powiązanymi jednostkami zdrowia i szpitalami, aby zapewnić bezpośrednie wsparcie medyczne, dalszą opiekę i leczenie.

10. Należy zapewnić bezdomnym klientom dostęp do noclegowni i schronisk, z zachowaniem rozdziału między tymi, którzy nie są zarażeni, a tymi, którzy są zarażeni i muszą zostać poddani kwarantannie, ale nie potrzebują specjalnej opieki medycznej i leczenia w szpitalach. Noclegownie muszą być zorganizowane zgodne z ogólnymi przepisami bezpieczeństwa dla COVID-19, a ludzie nie powinni być narażeni na dodatkowe ryzyko infekcji z powodu przeludnienia czy niewystarczającej opieki zdrowotnej.

11. Spotkania i konsultacje grupowe należy anulować i przełożyć do odwołania lub zorganizować w systemie online. Nowe przyjęcia do leczenia powinny zostać czasowo zawieszone. Niektóre procedury w ramach środków przymusu (np. skierowania na leczenie nałożone przez sąd, prokuraturę czy policję, wizyty kuratora sądowego itp.) powinny zostać zawieszone. Obowiązkowe pobieranie próbek moczu powinno zostać zniesione.

12. Serwisy redukcji szkód powinny stworzyć bezpieczne środowisko pracy dla personelu i upewnić się, że pracownicy i wolontariusze są dobrze poinformowani i chronieni przed infekcją. Należy zidentyfikować kluczowe funkcje i stanowiska pracy oraz zaplanować zastępstwa.

(tłumaczenie gw)

CZŁOWIEK, KTÓRY WPADŁ POD IGŁĘ

Czytaj

POEZJA TOMASZA WITKA

Czytaj

https://www.se.pl/krakow/znany-mim-z-krakowa-nie-zyje-rozbawial-mieszkancow-i-turystow-aa-GPmT-6MMX-LCbk.html?fbclid=IwAR1q9NOMwflDcM1OMpjKz94P0PFQYBgljY5f8kNorNhP2IegzCaShvmh2_g

W ramach dni otwartych odbyliśmy m.in. spotkanie poświęcone działaniom prowadzonym przez Stowarzyszenie MONAR w projekcie socjalno-profilaktycznym DROP-IN przy ul. Krakowskiej 19. Spotkanie odbyło się w ramach DNI KAMIENICY KRAKOWSKA 19 i miało miejsce 5 października o godz. 11.00. Podczas spotkania przybliżyliśmy to, na czym polega redukcja szkód związanych z używaniem narkotyków, czym zajmujemy się przy Krakowskiej 19 i jaką rolę pełni nasz projekt w systemie przeciwdziałania narkomanii. Przy okazji zreferowaliśmy jak wygląda problem narkotyków i nowych substancji psychoaktywnych w Krakowie. Spotkanie zakończyła projekcja filmu „Nadzieja to nie obowiązek” w której pokazująca codzienną pracę świetlicy i wypowiedzi klientów.
zobacz także: https://profilaktykawmalopolsce.pl/aktualnosci/1227-redukcja-szkod-w-drop-in-krakowska-19

DZIEŃ PIERWSZY

Otwarcia konferencji dokonał dr Piotr Jabłoński, dyrektor Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii podkreślając wagę i wyjątkowość prowadzonych w Polsce działań z zakresu redukcji szkód, ale informując też o zmniejszeniu środków, jakie zasilą ten obszar w 2020 roku. Następnie uczestników konferencji przywitał Grzegorz Wodowski, kierownik Poradni MONAR w Krakowie (piszący te słowa) wyrażając zadowolenie z tego, że ogólnopolska konferencja redukcji odbywa się właśnie w Krakowie. Przy okazji spotkania został on uhonorowany przez Krajowe Biuro ds. Przeciwdziałania Narkomanii nagrodą za wkład i wieloletnie zaangażowanie i pracę w tym obszarze.

Inauguracyjnym wykładem była prezentacja Artura Malczewskiego z Centrum Informacji Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii, w trakcie której zaprezentował aktualne dane o skali używania narkotyków i występowania problemu narkomanii w Polsce. Dane dotyczące naszego kraju zostały pokazane na tle trendów europejskich. Artur Malczewski przedstawił istotne dla redukcji szkód informacje zebrane przez Europejskie Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii i wydane w formie raportu.

Sesja pod tytułem „Kluby i redukcja szkód” rozpoczęła się prezentacją Bartosza Krajewskiego z YODA (Youth Organizations for Drug Action) na temat wchodzącej właśnie do użycia aplikacji Tripapp. Poprzez pomoc w identyfikacji kupowanych narkotyków umożliwi ona szacowanie ryzyka. Mózgiem aplikacji będzie ogromna, ciągle uaktualniania baza informacji o wyglądzie i składzie będących w nielegalnym obrocie narkotyków. A te – m.in. z powodu nielegalności – są zanieczyszczone i zawierają nierzadko śmiertelnie toksyczne substancje. Nad aplikacją pracują specjaliści z wielu krajów, a cały projekt finansowany jest ze środków Komisji Europejskiej.

Judyta Put opisała działalność „Czystych bitów”, edukacyjnego projektu skierowanego do okazjonalnych użytkowników narkotyków, który Judyta stworzyła w 2015 roku w Krakowie. Przez kilka ostatnich lat „Czyste bity” wypracowały sobie silną pozycję na krakowskiej scenie klubowej, rozwinęły współpracę zarówno z klubami, jak i organizatorami imprez. A to właśnie udana współpraca jest – zdaniem Judyty – kluczem do sukcesu projektu. Partyworkerzy i ich projekty redukcji szkód muszą być zapraszane, wspierane i mile widziane w klubach. Ich działania – jeśli mają być skuteczne – muszą być promowane i szeroko wdrażane. Nie chodzi tylko o bezpośredni kontakt z uczestnikami imprez, ale także o szkolenia dla personelu klubów i budowanie przez wszystkie zaangażowane strony atmosfery dla zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa uczestnikom imprez.

Na koniec sesji głos zabrał Maciej Poznański, manager jednego z najbardziej modnych krakowskich klubów PROZAK 2.0. Maciek, który kiedyś sam pracował jako partyworker, opisał różne oblicza klubu, którym teraz kieruje i scharakteryzował potrzeby jego klienteli. W swojej prezentacji „Kluby wobec redukcji szkód” przedstawił różne modele redukcji szkód realizowane przez kluby wobec okazjonalnych użytkowników narkotyków.

W dyskusji, jaka miała miejsce na koniec sesji wzięła udział również Kamila Cyfra (organizatorka imprez m.in. EKWADOR 2000). Możemy się domyślać z jak wieloma różnymi grupami interesów mamy do czynienia w klubach. Wiemy, że nie zawsze z działań redukcji szkód zadowoleni są dilerzy narkotyków. Nie zmienia to jednak faktu, że bezpieczeństwo uczestników imprez powinno być priorytetem zarówno dla klubów, jak i organizatorów imprez.

Tego samego dnia po południu miała miejsce sesja pt. „Redukcja szkód wśród problemowych użytkowników narkotyków”, w trakcie której omawiane były sprawy związane z warunkami, w jakich uzależnieni dokonują iniekcji.

Wprowadzeniem do problematyki był krótki film „Sukcesy i wyzwania. 20 lat DRC w Holandii”.

Kluczowym mówcą w tej sesji był Cedric Charvet z Regenboog i Correlation Network w Amsterdamie. Najpierw Cedric opowiedział jak działa prowadzony przez jego organizację pokój do konsumpcji narkotyków i jak budowano w ostatnich latach strategie jego działania. Opowiedział o tym, jak wygląda taki projekt od kuchni, a także jaki wpływ na jego funkcjonowanie mają sami klienci. Cedric podkreślił jak ważne są trzy zasady, które obowiązują w jego projekcie: bezpieczeństwo, higiena i zapobieganie stresowi. Ta triada zawiera w sobie odpowiedź na większość problemów, które mogą pojawić się w takim miejscu i wynikać z jego specyfiki.

Gdzie i jak przyjmowane są narkotyki w Krakowie opowiedział nam Bartosz Michalewski z krakowskiego drop-in. Brak możliwości organizowania w dużych polskich miastach pokojów higienicznych niesie ze sobą określone konsekwencje. Głównie w postaci przyjmowania narkotyków w dostępnych w centrum miasta toaletach publicznych. Z obserwacji Bartosza prym wiodą galerie handlowe i restauracje McDonald’s. Ale w grę wchodzą również kościoły i zarośla na Plantach. Iniekcje w takich miejscach wykonywane są w pośpiechu i niechlujnie, co zagraża zdrowiu i życiu samych użytkowników. Naraża też otoczenie na przykre obrazki i porozrzucane skażone igły i strzykawki.

W poszukiwaniu rozwiązań tych problemów zachodnioeuropejskie miasta postanowiły wspierać organizację i rozwój pokojów do konsumpcji narkotyków. Tak właśnie dzieje się w Amsterdamie. Cedric Charvet jest pewien, że gmina Amsterdam wspierając DCR (Drug Consumption Room) niekoniecznie kieruje się tylko troską o zdrowie użytkowników narkotyków. Przemawiają za tym bardziej pragmatyczne względy związane z porządkiem publicznym. Duże polskie miasta, zamiast zaklinać rzeczywistość, powinny zlecać organizacjom pozarządowym wdrażanie podobnych projektów.

Na koniec sesji miała miejsce dyskusja głównie na temat barier, które uniemożliwiają wprowadzenie pokojów higienicznych w Polsce. Wśród panelistów znalazła się także Elżbieta, osoba używająca narkotyków i klientka krakowskiego drop-in. Jej zdaniem nie ma innego sposobu na uporządkowanie tych spraw, aniżeli zorganizowanie w Krakowie pokoju higienicznego, z którego mogliby korzystać ci, którzy biorą narkotyki po bramach i toaletach publicznych. Zepchnięcie zjawiska na margines i przyjmowanie narkotyków w pośpiechu i stresie to – zdaniem Eli – zupełnie niepotrzebna sankcja wobec tych, którzy i tak z powodu uzależnienia wystarczająco cierpią. Na tytułowe pytanie sesji „czy potrzebujemy pokoi higienicznych w Polsce?” – wszyscy uczestnicy dyskusji odpowiedzieli twierdząco.

Na koniec dnia miała miejsce premiera filmu o centrum redukcji szkód DROP-IN KRAKOWSKA 19. Do filmu pod tytułem „Nadzieja to nie obowiązek” słowo wstępne wygłosiła dr Agnieszka Szuścik, reżyserka filmu i Grzegorz Wodowski. Pełna wersja dokumentu dostępna jest na: www.drop-in.krakow.pl

DZIEŃ DRUGI

Banałem jest twierdzenie, że nielegalne narkotyki nie dają nikomu żadnej gwarancji co do czystości i składu. Banałem jest powtarzanie, że sięgając po nielegalne narkotyki nie wiesz, jakie naprawdę substancje zażywasz, jakie jest ich stężenie i czym są zanieczyszczone. Wszyscy o tym wiemy, a użytkownicy narkotyków wiedzą o tym najlepiej. Pora dać im narzędzia, które mogłyby chronić ich życie.

Drugi dzień konferencji zaczął się sesją o testowaniu narkotyków na imprezach. Radek Piwowar z projektu CZYSTE BITY zmierzył się z odpowiedzią na pytanie dlaczego należałoby testować narkotyki na imprezach? Z narkotyków na imprezach korzystają różne osoby, ale są to na ogół młode osoby okazjonalnie używające narkotyków. Nie mają „swoich” dilerów, kupują narkotyki od przypadkowych osób, zaopatrują się przez Internet i niewiele wiedzą na temat tego, co zażywają. Ta niewiedza może kosztować ich zdrowie i życie. Testowanie ogranicza ryzyko, ale też powoduje, że młodzi ludzie zaczynają troszczyć się siłą rzeczy o siebie i swoje bezpieczeństwo. Problem stanowią ograniczenia prawne i technologiczne.

Idealnie byłoby, gdyby technologia pozwalała użytkownikom narkotyków na łatwe i tanie identyfikowanie zakupionych narkotyków. O możliwościach technicznych i o tym, czego możemy dowiedzieć się z testów na narkotyki mówiła Małgorzata Galarda z Centralnego Laboratorium Policji w Warszawie.

Filip Duski, prawnik pracujący w krakowskim Drop-in omówił prawne ograniczenia w zakresie testowania narkotyków. Temat o tyle ważny, że działamy w warunkach prohibicji narkotykowej, gdzie za posiadanie nawet niewielkich ilości nielegalnych substancji można trafić za kratki.

Dyskusję podsumowującą sesję poprowadziła Judyta Put. Jak skutecznie prowadzić testowanie? W krajach, gdzie testowanie narkotyków na imprezach jest normą, zajmują się tym przeszkoleni pracownicy programów redukcji szkód. Tam jednak nie grozi im za wejście w posiadanie narkotyku sankcja karna. Są traktowani jak służba medyczna, a państwo namawia młodych ludzi, żeby korzystali z okazji przetestowania tego, co za chwilę wezmą do ust. Zanim będzie za późno.

Popołudniowa, a zarazem kończąca konferencję sesja dotyczyła dwóch tematów: (1) prawa narkotykowego w Polsce i stosowanych w praktyce rozwiązań oraz (2) działań na rzecz Polaków przebywających i używających narkotyków w Holandii.

Paulina Celińska, prawniczka z JUMP’93 zreferowała to jak działają alternatywy wobec kar pozbawienia wolności za posiadanie narkotyków. Trudne do zaakceptowania jest to. Że kary dotyczą przede wszystkim użytkowników narkotyków, którzy wchodzą w ich posiadania ze względu na to, że sami ich używają, a często są tak uzależnieni, że nie potrafią się bez nich obejść. Znajdujące się w Ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii alternatywy (np. art. 62a) albo są ignorowane przez wymiar sprawiedliwości, albo wykorzystywane w niewielkim zakresie.

Filip Duski, który jest adwokatem i udziela porad prawnych osobom zgłaszającym się do krakowskiego drop-in opowiedział o tym, jak wygląda jego praca z użytkownikami narkotyków. Z jakimi problemami przychodzą, jakie mają ograniczenia wynikające z nałogu, problemów psychologicznych i sytuacji życiowych, w których się znajdują.

Na koniec wraz z Ewą Wielgat udaliśmy się w podróż do Amsterdamu, żeby zobaczyć go z pespektywy dla imigrantów z Polski. A także z perspektywy służb, które się nimi zajmują. Ewa pracuje w projekcie AMOC, który zajmuje się imigrantami, którzy trafiają (dosłownie) na ulice Amsterdamu z różnych krajów. Ostatnie lata to ogromny przypływ imigrantów z Europy Środkowo-wschodniej, których najwięcej przyjechało – jak łatwo zgadnąć – z Polski. Podejście holenderskich służb jest wielopoziomowe: od takiego, że należy wszystko zrobić, żeby bezdomnego delikwenta z Polski odesłać do ojczyzny, do działań, które mają mu pomóc na miejscu np. w uzyskaniu leczenia metadonem.

Podsumowania i zakończenia konferencji w imieniu Poradni MONAR w Krakowie dokonał Grzegorz Wodowski, a w imieniu Krajowego Biura ds. Przeciwdziałania Narkomanii – Michał Kidawa. Jeszcze tylko wizyta studyjna części uczestników konferencji w projekcie DROP-IN KRAKOWSKA 19 i wszyscy rozjechali się do domów.

(gw)

FOTORELACJA Z KONFERENCJI

Szkolenie dotyczyło praw i obowiązków funkcjonariuszy Policji oraz praw i obowiązków jednostki w sytuacjach legitymowania, zatrzymania osoby, kontroli osobistej, przeszukania lokalu. Do szkolenia wykorzystano w stosownym zakresie przepisy Kodeksu postępowania karnego, Ustawy o Policji oraz przepisów wykonawczych. Szkolenie miało formę teoretyczno-praktyczną. W pierwszej części uczestnikom przekazano w możliwie przystępny sposób informacje o obowiązujących regulacjach, w drugiej wspólnie rozwiązywano osiem kazusów przygotowanych specjalnie na potrzeby szkolenia. Prowadzący udzielał dodatkowych odpowiedzi na uzupełniające pytania i wątpliwości uczestników szkolenia. W szkoleniu uczestniczyli klienci i wolontariusze projektu DROP-IN i CZYSTE BITY.

Remont sięgnął bruku. Po zdjęciu asfaltu ukazała się czarująca stara nawierzchnia. Ciekawe czego świadkami były odsłonięte kostki brukowe?

Kopara będzie rządzić na Krakowskiej przez następne 8 miesięcy. A może dłużej?

Krakowska przyszłości! Ładnie, ale zastanawiamy się, czy Kazimierz będzie miastem dla jego mieszkańców czy już tylko dla turystów. Rewitalizacja czy gentryfikacja. I ciekawe czy my będziemy nadal pasować do tego pięknego krajobrazu?

Układ krwionośny Kazimierza. Na czerwono zaznaczony poważny zator żylny.

Sama fundacja LPP realizuje swoje projekty od 2017 roku, ale firma LPP od ponad 20 lat angażuje się w różnego rodzaju akcje pomocowe. Więcej na ten temat można przeczytać na ich stronie www.lppsa.com .
Projekt Drop-in otrzymał od fundacji tonę ubrań, które najpierw zostały policzone

i dokładnie posegregowane

Następnie nadszedł czas na ich rozdawanie

Największą radość naszym podopiecznym sprawiły buty, ponieważ teraz w okresie zimowym, ciężko funkcjonować bez solidnych i ciepłych butów na krakowskich ulicach.

Darowizna sprawiła Nam i naszym podopiecznym prawdziwą radość. Jeszcze raz z całego serca dziękujemy za ten piękny gest w stronę projektu Drop-in w Krakowie.

Całej fundacji LPP życzymy dalszych sukcesów i samej pomyślności

Podczas konferencji poruszono chyba wszystkie najbardziej aktualne kwestie dotyczące redukcji szkód, w tym i te dla nas najbardziej istotne: HCV i nowe, bardzo skuteczne możliwości jego leczenia. Jest to tematyka, która od kilku lat wysuwa się na pierwszy plan wielu międzynarodowych konferencji poświęconych redukcji szkód i tak samo było i tym razem. WHO postuluje zażegnanie pandemii HCV w przeciągu nadchodzącej dekady. Na ile będzie to możliwe w Polsce? Do pewnego stopnia odpowiedzią na to pytanie był wykład Judyty, która opowiedziała o naszym programie testowania klientów na obecność przeciwciał anty-HCV we krwi, połączonego z pomocą w zakwalifikowaniu ich do programu leczniczego.

Pokoje do bezpiecznej konsumpcji narkotyków. Stały element pomocy osobom uzależnionym od narkotyków w krajach Europy Zachodniej i Południowej, który w Polsce nadal spotyka się z brakiem zrozumienia. Słuchając o doświadczeniach Duńczyków, Holendrów, a zwłaszcza Francuzów, których pokoje do konsumpcji ze względów prawnych działają na zasadach przewidzianych dla eksperymentów naukowych, zastanawialiśmy się, co można zrobić, żeby takie pokoje mogły być prowadzone w Polsce. Przekonać decydentów, że jest to wysoce skuteczna, a jednocześnie relatywnie tania metoda pomocy uzależnionym? W naszych realiach to chyba nie jest aż tak proste...

Nowe narkotyki. To, co w Polsce dość często określa się mianem „dopalaczy”, w większości państw europejskich zdaje się być czymś w rodzaju ciekawostki na scenie narkotykowej, która tylko od czasu do czasu daje się komukolwiek we znaki. W Polsce nowe substancje psychoaktywne od dekady zdają się być problemem numer jeden zarówno w grupie osób uzależnionych, jak i używających narkotyków rekreacyjnie. Dlaczego tak jest? Cóż, pierwszą odpowiedzią, która przychodzi mi do głowy, jest obowiązująca w naszym kraju, dość drastyczna na tle innych państw UE prohibicja. I choć zapewne nie jest ona w stu procentach odpowiedzialna za to, że jesteśmy europejskim, czy wręcz światowym zagłębiem dopalaczy, to wiele wskazuje na to, że korelacja między twardą prohibicją, a zalewem dziesiątek różnych, często niezwykle szkodliwych (bywa, że bardziej szkodliwych od tak zwanych „narkotyków tradycyjnych”), ale trudnych do wykrycia substancji, jest niezaprzeczalna.

Testowanie narkotyków na imprezach masowych. Redukcja szkód wobec nowych wyzwań. Często, zwłaszcza w Polsce, myślimy o użytkownikach narkotyków przez pryzmat ulicznej narkomanii z lat 90', polskiej heroiny („kompotu”), zakażeń HIV przez niesterylną igłę i głębokiego uzależnienia. Tymczasem obecnie w dużych ośrodkach miejskich całej Europy widzimy zupełnie inną scenę narkotykową, to znaczy taką, w obrębie której młodzi dorośli używają rekreacyjnie substancji takich jak MDMA, czy LSD. Ludzie z tej grupy na ogół nie są uzależnieni, a więc nie potrzebują leczenia; nie wstrzykują sobie narkotyków, zatem nie potrzebują wymiany igieł i strzykawek. Potrzebują wiedzy – nie tylko o tym, jakie skutki uboczne mogą wiązać się z przyjęciem ich ulubionego narkotyku, ale także możliwości sprawdzenia, jaka substancja znajduje się w proszku, krysztale, blotterze, czy pigułce, którą przynieśli ze sobą na imprezę. Współczesne programy redukcji szkód opiekujące się życiem nocnym europejskich miast testowanie substancji traktują jako absolutny standard. W Polsce, choć prawo nie ułatwia oferowania tego typu serwisu, staje się on coraz bardziej powszechny i dociera do bardzo wielu odbiorców.

Chemsex. Jako zjawisko istnieje bardzo długo, natomiast swoją nazwę zyskało dopiero w 2015 roku w odniesieniu głównie do środowisk MSM (mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami) stając się nowym wyzwaniem dla profilaktyków i terapeutów uzależnień. Mówiąc krótko, w chemsexie chodzi o używanie substancji psychoaktywnych po to, aby pod ich wpływem podejmować kontakty seksualne. Jest to na tyle szczególne zjawisko, że nie mieści się w tematyce po prostu – używania substancji psychoaktywnych, ani po prostu – uprawiania seksu. Chociaż w Londynie powstały już specjalne kliniki zajmujące się specyficznymi potrzebami MSM nadużywającymi narkotyków, to w Polsce ten temat jeszcze nie jest mocno zaakcentowany. Myślę że w tym miejscu warto się pochwalić, że projekt „Czyste bity” jako pierwszy w Polsce wydał ulotkę profilaktyczną związaną Chemsexem.

Nalokson. Jego dostępność poza szpitalami, czy karetkami pogotowia, to wyzwanie, które, wydawałoby się, nie ma prawa wywoływać najmniejszych kontrowersji. Tym bardziej, że obecnie przemysł farmaceutyczny oferuje nalokson w formie sprayu, a więc wszelka niejednoznaczność jego użycia przez osoby niewykwalifikowane medycznie, związana z koniecznością podawania go dożylnie komuś, kto właśnie przedawkował opioidy, obecnie jest już nieaktualna. Trudno byłoby wskazać racjonalny argument przeciwko szerokiej dostępności naloksonu w sprayu, w tym i przeciw wydawaniu go klientom programów wymiany igieł i strzykawek w ramach standardowej działalności tego typu serwisów. Dlaczego zatem polskie serwisy redukcji szkód nie mogą mieć go w swojej ofercie?

Przyjemnie było posłuchać o tym, jak działają Programy Redukcji Szkód w Europie Zachodniej. Miejmy nadzieję, że prędzej czy później u nas w Polsce będą mogły działać tak samo!

Bartosz Michalewski i Judyta Put

Mamy za sobą tych kilkanaście gorących dni, kiedy media na okrągło interesowały się zmianami w Ustawie. Dzisiaj już nie mam mowy o tym w mediach, nikogo to nie interesuje. A szkoda, bo warto na spokojnie przeanalizować to, co się stało.

Po pierwsze – stworzono nową kategorię substancji kontrolowanych przez państwo. Dotychczas mieliśmy dwie główne grupy: środki odurzające i substancje psychotropowe. Doszła trzecia: nowe substancje psychoaktywne.

Po drugie – do wszystkich artykułów karnych opisujących klasyczne przestępstwa dotyczące narkotyków (wytwarzanie, udzielanie, handel, posiadanie czy przemyt) dorzucono czynności te w nawiązaniu do nowych substancji psychoaktywnych i – okazuje się – że kary ich dotyczące są zdecydowanie łagodniejsze niż w przypadku klasycznych narkotyków. Za handel marihuaną będzie można zaliczyć więcej kratek niż za handel syntetycznym kanabinoidem.

Po trzecie – listy substancji kontrolowanych przez państwo uzupełniane będą teraz w trybie rozporządzenia (wcześniej musiała być to ustawa). Podobno dlatego, że tak będzie szybciej, dynamiczniej i skuteczniej. Do tej pory robiono to mniej więcej raz w roku. Potrzeba było aż takiej zmiany, aby robić to częściej?

To trzy zasadnicze zmiany, jakie nastąpiły. Mamy nadzieję, że art. 62a będzie jednak nadal działał, bo to chyba najbardziej humanitarny artykuł obowiązującej Ustawy.

O ile hasło o eliminacji HCV było często wspominane podczas lizbońskiego szczytu, to na konferencji INHSU 2018 można powiedzieć, że te slogan dominował podczas każdej sesji. Jakiś czas temu został ukuty przez Światową Organizację Zdrowia i szybko podchwycony przez firmy farmaceutyczne, a teraz wszyscy mają go na ustach. Również aktywiści redukcji szkód. Ktoś użył nawet słowa „erradication”. Jest to o tyle dla mnie interesujące, że zwolennicy z redukcji szkód z zasady wyśmiewali tak nierealistyczne i górnolotne sformułowania. Coś się najwyraźniej zmieniło i gdy pytam o to niektórych uczestników konferencji – mówią, że to tylko tak na papierze, że chodzi o kierunek zmian. Ciekawe, że to samo mówili ci, którzy głosili, że świat bez narkotyków jest możliwy – że to tylko kierunek zmian. A przecież wiadomo (wracając do HCV), że nie wyleczymy każdego, a już na pewno żadna wymiana igieł i strzykawek nie ustrzeże każdego przed zakażeniem.

Gabi Becker z Integrative Drogenhilfe (Frankfurt a/Main) podczas sesji poświęconej pokojom iniekcyjnym mówiła o tym, że rozpowszechnienie HCV wśród klientów DCR w połowie lat 90-tych było na poziomie 72-75%, a obecnie (w zależności od regionu Niemiec) wynosi pomiędzy 50 i 60%. To ogromny sukces, ale nadal nie ma pewności, czy mówienie o wyeliminowaniu HCV do 2030 (a taką datę przyjęło WHO) nie jest tylko biurokratycznym sloganem, który tak nieszczęśliwie kojarzy mi się z wojną z narkotykami.

Gabi, opowiedziała o tym, jak pokoje do konsumpcji narkotyków w Niemczech pod wpływem akcji-eliminacji-HCV (to ode mnie) modernizują się. Plan nosi nazwę: „IDH goes prevention” i składa się na niego długa lista oczywistości typu: prowadzimy z klientami rozmowy o HCV, dezynfekujemy wszystko częściej i dokładniej, mówimy klientom, żeby myli ręce i sami też je myjemy. To samo, co kiedyś tylko w nowej odsłonie.

Dirk Schafter z AIDS-Hilfe uraczył nas bardziej ciekawą opowieścią na temat niemieckich pokoi do konsumpcji. Wyobraźcie sobie, że jest ich aż 22, a w 2019 otwierają następne dwa. W zależności od potrzeb i budżetu otwarte są one od 3,5 godziny do 23 godzin dziennie. Dysponują od 3 miejsc (najmniejszy) do 20 (największy w centrum Frankfurtu przy Nidastrasse). Przyjmowanie narkotyków może odbywać się tam w każdy możliwy sposób. Dopiero od niedawna z niemieckich pokoi do konsumpcji mogą korzystać osoby, które są leczone substytucyjnie; wcześnie każdy musiał podpisywać oświadczenie, że nie jest pacjentem substytucyjnym. Zakładam, że nie było możliwości zweryfikować jego prawdziwości.

Pokoje konsumpcyjne, mimo takiej liczby, nie są jednak w Niemczech czymś powszechnym. Poszczególne landy prowadzą swoją własną politykę narkotykową (mają odrębne regulacje prawne) i koniec końców DCR są jedynie w 7 spośród 16 landów. Ładne mi „jedynie”.

W kontekście dostępu do leczenia anty-HCV problemem jest – jak podkreślił Dirk – totalne odseparowanie DCR od systemu niemieckiej służby zdrowia. Oznacza to w praktyce, że podobnie jak u nas – personel DCR nie może kierować klientów bezpośrednio do klinik. Tak na marginesie, we Francji leczeniem HCV zajmują się lekarze ogólni (!!!) po jakimś skromnym przeszkoleniu w tym zakresie. Oznacza to, że to oni wypisują nowe leki pacjentom.

Ktoś zapytał Dirka o to, czy w dobie używania pochodnych fentanyli (i sprzedawania ich jako heroinę) można przetestować w DCR swoje narkotyki pod tym kątem. Okazuje się, że nie. Podobno były jakieś próby, ale i tak klienci nie chcieli czekać na wyniki testów i w związku z tym odpuszczono. Dirk stwierdził, że jednak pokoje konsumpcyjne są doskonałym źródłem informacji dla każdego jaki towar sprzedawany jest na ulicy i jak do tej pory nie było z tym problemu. Zobaczymy.

Jak pewnie wiecie, do tej pory 10 krajów pozwoliło na funkcjonowanie pokojów do konsumpcji narkotyków. Jedenastym będzie Portugalia. Ricardo Fuentes z Urzędu Miejskiego Lizbony zaprezentował plany uruchomienia w roku 2019 trzech DCR w tym mieście. Będą to projekty eksperymentalne, po roku ich funkcjonowania efekty zostaną opisane w 3 oddzielnych raportach. Obecnie przygotowywane są budżety i wybierana jest lokalizacja dwóch DCR. Trzeci będzie mobilny, tzn. odpowiednio wyposażony bus będzie zmieniał lokalizację w ciągu dnia służąc użytkownikom w różnych częściach miasta. W całe przedsięwzięcie zaangażowane są 4 organizacje pozarządowe, a proces ten trwa już od kilku lat. Pokoje będą obsługiwać ok. 1400 użytkowników rocznie. Tylko iniekcyjnych. Tym pozytywnym akcentem kończę.

Grzegorz Wodowski

PS1. Jedna z załączonych fotografii przedstawia plakat, który wisi w holu konferencji. Dotyczy on badań HCV wśród m.in. naszych klientów. Niestety, nie ma nikogo z autorów plakatu. Niewtajemniczonym powiem, że tzw. poster sessions na konferencjach polegają na tym, że autorzy w przerwach kawowych stoją przy swoich plakatach i opowiadają zwiedzającym o tym, co dokładnie one prezentują. Przy „naszym” nie było jak do tej pory nikogo, więc którejś przerwy zabawiłem się w autora i opowiadałem badaniach.

PS2. Wiele wątków konferencji nawiązywało do rozszerzania pracy outreach, nawiązywania kontaktów i pracy w środowisku, poza instytucjami. Dużo projektów boryka się z problemami w zakresie docierania do nich klientów. Tylko Victor Mravcik z Pragi, który prezentował program dystrybucji kondomów w czeskich kryminałach twierdził, że mają tam klientów pod dostatkiem na miejscu☺.

Już z samego rana, na sesji plenarnej pojawił się ważny portugalski polityk, Ricardo Bapista Leite, deputowany parlamentu Portugali, i bezbłędnym angielski (życzylibyśmy sobie, aby nasi politycy posługiwali się takim angielskim) powiedział coś, co można byłoby ująć w dwóch zdaniach: „Po kilkunastu latach obowiązywania w Portugalii prawa narkotykowego, które zdekryminalizowało posiadanie narkotyków widzimy jedynie korzyści tego stanu rzeczy: mniej ludzi sięga po narkotyki, narkomania stała się mniej dokuczliwym zjawiskiem społecznym, a w kontekście zdrowia publicznego mamy mniej zakażeń HIV i HCV. I choć dostrzegamy, jak wiele jest jeszcze do zrobienia, to nikt od lewa do prawa sceny politycznej dziś już nawet nie wspomina o powrocie do penalizacji posiadania narkotyków.”

Tutaj mała uwaga - cytaty, pochodzą z moich naprędce robionych zapisek, więc niekoniecznie są dokładnym zapisem wypowiedzi prelegentów.

Rui Tato Marinho z Uniwersytetu Lizbońskiego, który jest lekarzem hepatologiem stwierdził, że trwało to bardzo długo, ale dzisiaj jako lekarz jest szczególnie szczęśliwy dysponując nowymi lekami na HCV, bo ma w końcu naprawdę efektywne narzędzie do leczenia zakażonych HCV. Nie ma już ściemy z Interferonem. Problemem jest jedynie dostępność do tej terapii – w zależności od kraju i warstwy społecznej. Bariery w dostępie do leczenia nie są zwykle barierami oficjalnymi, prawnymi, ale tkwią w podejściu i postępowaniu lekarzy wobec użytkowników narkotyków.

Jednak Luis Mendao z lokalnego serwisu redukcji szkód ocenił, że pomimo wszystkich wysiłków i zmian, osoby używające narkotyków mają nadal w Portugalii gorszy dostęp do leczenia niż zwykły, nie ćpający Portugalczyk.

Doktor Mojca Maticic z Ljubljany stwierdziła, że bariery istnieją po obu stronach. Przytoczyła przykład jej pacjenta używającego narkotyków, który dwa lata temu podczas rutynowego badania struktury wątroby (wykazywało ono daleko posuniętą marskość spowodowaną zakażeniem HCV ) stwierdził, że na razie czuje się dobrze i nie podda się leczeniu. Rok później fibroskan wykazywał znacznie dalej posunięty proces włóknienia, ale pacjent czuł się dobrze i nie nadal olewał leczenie. Kilka miesięcy później zmarł z powodu raka wątroby. Takie podejście może dotyczyć także naszych klientów. Oczywiście jest też wiele innych powodów i nie ma co głupio generalizować.

Re-infekcja, czyli ponowne zakażenie się HCV to kolejny problem. Wywołał go w swojej prezentacji Edo Augustian z PKNI-Indonesian Drugs User Network: „Gdy moi klienci mówią mi – po co się leczyć, skoro i tak się ponownie zakażę? – odpowiadam im, że ja zakaziłem się 15 lat temu, gdy nie mieliśmy dostępu do czystych igieł i strzykawek, ale dzisiaj pod tym względem jest zdecydowanie lepiej. Więc mówię im – wylecz swojego HCV i – jeśli dalej używasz narkotyków – korzystaj po prostu z czystych igieł i strzykawek i bądź ostrożny”. Do bólu logiczne.

Po lunchu rozpoczęły się równoległe sesje w podgrupach. Zapisałem się na sesję pod dwuznacznym tytułem: „We are more than patients”. Było ciekawie, a ja w końcu mogłem włączyć się do dyskusji. Zwróciłem uwagę na wzrost używania alkoholu przez użytkowników narkotyków po tym, jak zaczynają korzystać z metadonu. Dla biednej wątroby, czekającej w dodatku na leczenie HCV to katastrofa. Poparłem to przykładami zgonów pacjentów krakowskich, którzy – gdy przyjmowali kompot w ogóle nie pili alkoholu, a po rozpoczęciu kuracji metadonem pili go codziennie. Zostałem delikatnie zglanowany przez aktywistów metadonowych, że to nieprawda. Jeden powiedział, że on nie pije od 2 lat – co wg niego miało być wystarczającym dowodem, że inni nie też nie piją. Wytłumaczyłem uprzejmie, że moje poglądy nie wynikają co prawda z jakiś specjalnych badań, ale biorą pod uwagę jednak większą kohortę. I że skoro poświęcamy nasz czas na to, żeby dyskutować o profilaktyce zakażeń (wymiana igieł i strzykawek) i leczeniu (dostęp do nowych leków), to nie powinniśmy ignorować zjawisk, które dzieją się pomiędzy i na które osoby używające narkotyków jak najbardziej mogą mieć wpływ. Koniec końców znaleźliśmy wspólny język.

Hep-c Community Summit został zorganizowany przez Correlation - European Harm Reduction Network.

Grzegorz Wodowski

Obecnie procedura ta została uproszczona i Minister Zdrowia w drodze rozporządzenia będzie decydował, które substancje będą traktowane jak narkotyki, a ich posiadanie będzie zagrożone sankcjami karnymi. Ciałem doradczym dla tych decyzji będzie Zespół Oceny Ryzyka powołany już w roku 2015, złożony ze specjalistów różnych specjalizacji związanych z narkotykami, medycyną i prawem.

W myśl nowych rozwiązań, konsumentom za posiadanie niewielkich ilości nowych substancji (wpisanych na listy w drodze rozporządzenia) będzie groziła grzywna, kara ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3 (podobnie jak w przypadku posiadania tradycyjnych narkotyków). W określonych okolicznościach, w przypadku gdy przedmiotem czynu będzie nieznaczna ilość NSP przeznaczona na własny użytek – możliwe będzie umorzenie postępowania (art. 62 a).

Druga zmianą jest wprowadzenie prawa analogowego. Nie tylko konkretna substancja będzie objęta regulacjami; równocześnie będą mogły być wskazane przez Ministra Zdrowia całe grupy substancji o podobnej strukturze chemicznej.

Nowe rozwiązania przyspieszą niewątpliwie proces delegalizacji niebezpiecznych dla zdrowia substancji. Do tej pory trwał on co najmniej kila miesięcy, obecnie będzie to pewnie o wiele krótsza i mniej skomplikowana procedura.

Do tej pory użytkownicy nowych substancji psychoaktywnych, które nie były objęte regulacjami w trybie ustawy – nie byli zagrożeni sankcjami karnymi. Co najwyżej musieli poddać się procedurze administracyjnej, która wiązała się głównie z wizytą w Sanepidzie i rozmową z urzędnikiem. Teraz raczej będzie to wizyta na komendzie Policji.

Więcej na temat zmian na stronach Ministerstwa Zdrowia

Gruźlica wywoływana jest przez prątki mycobacterium tuberculosis. Można się nią zakazić poprzez bliski kontakt (długotrwałe przebywanie w pomieszczeniu) z osobą, która wydziela prątki (kaszel, odksztuszanie, mówienie, kichanie, itp.). Chociaż gruźlica zazwyczaj lokuje się w płucach, może zajmować także inne narządy. U osób z zaburzeniami odporności zdarzają się rozsiane postacie gruźlicy – w związku z tym jest szczególnie niebezpieczna dla osób zakażonych HIV.

Pomimo, że od lat trend w zakresie zapadalności na gruźlicę ma charakter spadkowy, to są grupy społeczne, gdzie choroba ta wcale nie należy do rzadkości. Taką grupą są m.in. bezdomni i osoby regularnie stosujące narkotyki.

PS. Światowy Dzień Gruźlicy obchodzony jest 24 marca – dla upamiętnienia dnia, w którym niemiecki mikrobiolog Robert Koch (1843-1910) ogłosił odkrycie prątka gruźlicy.

Doktor Newman wypowiedział się przed laty na łamach magazynu „Monar na bajzlu”. Był to czas, gdy pojawiały się pomysły, aby leczenie metadonem trwało maksymalnie 3 lata. Gdy poprosiliśmy różnych specjalistów o opinie w tej sprawie, dr Newman napisał mniej więcej tak: Nie wyobrażam sobie żadnych ograniczeń czasowych w leczeniu substytucyjnym. Gdyby moja córka była uzależniona od heroiny nalegałbym, aby leczyła się substytucyjnie możliwie jak najdłużej – nie tylko 3 lata – bo od tego zależy jej zdrowie i życie.

Rober Newman propagując leczenie substytucyjne spotykał się na całym świecie z osobami uzależnionymi, lekarzami, urzędnikami, a nawet głowami państw. Ale czy prowadził rozmowę z premierem, prezydentem, czy z pacjentem cierpiącym z powodu uzależnienia od heroiny – był jednakowo uważny i pokorny wobec swojego rozmówcy.

Na początku lat 70-tych dr Newman otworzył w Nowym Jorku sieć klinik leczenia substytucyjnego finansowanych ze środków publicznych, które kilka lat później objęły terapią metadonem 38 tys. pacjentów. Trudno wyliczyć wszystkie instytucje i organizacje, dla których Robert Newman pracował i z którymi współpracował w swojej długiej i bogatej karierze naukowej. Współpracował z University of Rochester i Beth Israel Medical Center, był członkiem nowojorskiej Akademii Medycznej, członkiem Stowarzyszenia Zdrowia Publicznego w Nowym Jorku i Amerykańskiego Stowarzyszenia Zdrowia Publicznego. Był członkiem i doradcą amerykańskich agencji na poziomie federalnym, stanowym i lokalnym. W latach 1964-1988 był zastępcą komisarza Departamentu Zdrowia w Nowym Jorku. Dr Newman był konsultantem Światowej Organizacji Zdrowia.

My dziękujemy Robertowi Newmanowi przede wszystkim za to, co zrobił dla krajów Europy Środkowo-Wschodniej, w tym dla Polski.

Dzięki temu wyjazdowi zdobyłyśmy wiedzę dotyczącą nie tylko samego zjawiska, ale również podpatrując bardziej doświadczonych kolegów z Wielkiej Brytanii, Niemiec, Holandii i innych krajów europejskich nabyłyśmy nowe praktyczne umiejętności przydatne w naszej pracy. Udało nam się również poznać guru chemseksu - David Stuarta, który jako pierwszy w ogóle zainteresował się tym tematem, a także stworzył w Londynie pierwszy kompleksowy serwis pomocy dla mężczyzn ze środowisk MSM – Klinikę 56 Dean Street. Bogate w nowe doświadczenia, z ogromnym kopem do działania pracujemy nad ulepszeniem naszego serwisu w Drop-in i w Czystych Bitach, niebawem wydamy nową ulotkę o chemseksie!

Zorganizowane krótkiego seminarium było pretekstem do tego, aby zaprosić naszych przyjaciół i wszystkich, którzy wspierali nas w uruchomieniu projektu Drop-in. Frekwencja dopisała. Konferansjerką zajęła się Jagoda Wierzbicka, a Bartosz Michalewski opowiedział o tym, co się nam udało zrobić i o co jeszcze chcemy wzbogacić naszą ofertę (pokój higieniczny, oczywiście). Następnie tematyka seminarium pofrunęła w strefy bardziej egzotyczne, mianowicie do Afganistanu. Przeanalizowaliśmy powody, dla których przez tyle lat i mimo poważnych zmian politycznych – nadal 90% światowej produkcji heroiny ulokowane jest w tym kraju. Anna Minkiewicz opowiedziała o próbach wprowadzania alternatywnych upraw dla maków. Ciekawym podsumowaniem seminarium był wykład prof. Krajewskiego na temat historii podejścia do substancji odurzających i początków prawnych regulacji w zakresie narkotyków. Na koniec posprzeczaliśmy się przy okazji pokazu filmu „Brudne narkotyki” Wojciecha Szumowskiego. Przedmiotem sporu był sposób prezentowania problemu narkotyków. Było gorąco, ale ciekawie. Do zobaczenia za rok.

Budowanie relacji ze środowiskiem naukowym według wszelkich prognoz będzie już niedługo często stosowaną praktyką w nowoczesnej i świadomej gospodarce. Instytucje dbające o swój rozwój inwestują w kapitał ludzki, tworząc kreatywne zespoły, potrafiące ze sobą sprawnie i skutecznie współpracować.

Po wyznaczeniu mentora, którego zadaniem będzie opieka nad studentem, potencjalny pracodawca wspólnie z promotorem i studentem określają temat przyszłej wdrożeniowej pracy magisterskiej. Mentor przekazuje studentowi niezbędne informacje, jest w stałym kontakcie ze studentem, a nad całym procesem powstawania pracy czuwa pełnomocnik wraz z zespołem ekspertów, służąc wsparciem dla wszystkich zainteresowanych stron.

Projekt Wydziału Filozoficznego UJ ma na celu wprowadzenie do obiegu społecznego innowacji, jaką jest uświadomienie rynkowi, że komercjalizacja wiedzy humanistycznej ma sens. Inspiracje płynące z wiedzy humanistycznej i społecznej mogą mieć swój wkład w gospodarkę za pomocą liczby patentów, licencji, czy efektów przeprowadzonych badań. Efekty ze współpracy przy opracowywaniu tematu do pracy wdrożeniowej mogą mieć wpływ na metody i rozwiązania, które być może zostaną wykorzystane przez firmy do wprowadzenia nowych sposobów pracy w ich działach badawczo-rozwojowych.

http://www.paidagogos.uj.edu.pl/

W ramach warsztatów uczestnicy szkolenia pracowali nad własnymi postawami dotyczącymi osób używających narkotyków i NPS, a także zastanawiali się nad sposobami wykorzystania przez siebie, przyswojonej podczas wykładów, wiedzy.

Szkolenie zostało dobrze ocenione przez osoby w nim uczestniczące, wiadomości, które zostały im przekazane w jego trakcie uznając za niezwykle cenne i mogące pomóc im w przyszłości w ich pracy zawodowej.

08:00 - 11:00 Nowe i tradycyjne narkotyki: substancje, rynek, użytkownicy (Bartosz Michalewski)
11:00 - 12:00 NPS w klubach (Judyta Put)
12:00 - 14:00 NPS - warsztaty (Bartosz Michalewski / Judyta Put)
15:00 - 16:00 NPS z perspektywy laboratorium toksykologicznego (dr Ewa Gomółka)
16:00 - 18:00 Prawo narkotykowe: narkotyki i NPS (Krzysztof Grabowski)

W kolejnej części szkolenia lek. med. Dorota Wilanowska – Parda przedstawiła uczestnikom szkolenia najczęstsze choroby psychiczne oraz zaburzenia związane z używaniem substancji psychoaktywnych. Znalazło się również miejsce na pytania oraz wspólne wypracowanie rozwiązań, które dyżurujący mogą wykorzystać w swojej pracy w przypadku wystąpienia niepożądanych efektów działania różnych substancji m.in. wśród klientów drop-in.

Szkolenie, które poprowadziła Ewelina Ćwiertnia, która realizuje w krakowskiej Poradni MONAR program CANDIS. zgromadziło zarówno pracowników Drop-in, jak i wolontariuszy oraz działaczy Społecznej Inicjatywy Narkopolityki. Dla większości była metodą pracy dotychczas zupełnie nieznaną.

Obejmowało ono (1) teoretyczne założenia metody Dialogu Motywującego, (2) techniki jego prowadzenia i praktyczne zastosowania, (3) jego rolę w terapii na przykładzie programu CANDIS, oraz (4) konotacje tej metody z redukcją szkód. Na koniec mieliśmy dość burzliwą dyskusję. Dotyczącą szczególnie kwestii związanych z praktycznym zastosowaniem DM w obszarze redukcji szkód.

Oprócz członków Komisji Praworządności z Przewodniczącą Agatą Tatarą w posiedzeniu udział wzięli przedstawiciele Komendy Miejskiej Policji, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Miejskiej, a także dyrektor Miejskiego Centrum Profilaktyki Uzależnień w Krakowie.

Pracę Poradni MONAR w zakresie lecznictwa prezentował członkom komisji Rafał Wieczorek, pracę centrum redukcji szkód DROP-IN przedstawiali Jagoda Wierzbicka i Bartosz Michalewski, zaś zajmujący się redukcją szkód związanych z rekreacyjnym używaniem środków psychoaktywnych wśród bywalców krakowskich klubów program CZYSTE BITY zaprezentowała Judyta Put.

Po wysłuchaniu prelekcji dotyczących wyżej wymienionych działań Poradni Monar członkowie Komisji zadawali pracownikom Poradni pytania przede wszystkim na temat skuteczności lecznictwa z zakresu uzależnień oraz aktualnych zmian na scenie narkotykowej Krakowa ze szczególnym uwzględnieniem pojawiania się nowych substancji psychoaktywnych. Posiedzenie odbyło się w atmosferze zrozumienia, zaś wszystkie osoby w nim uczestniczące nastawione były na merytoryczną dyskusję na temat problemów osób uzależnionych i używających narkotyków w sposób problemowy.

Głównymi wnioskami z posiedzenia Komisji była konieczność zwiększenia nakładów na leczenie uzależnień i redukcję szkód w Krakowie, zwłaszcza w kontekście coraz poważniejszych zagrożeń wynikających z konsumpcji nowych substancji psychoaktywnych.

Pobierz protokół z posiedzenia komisji

Przy okazji odbyły się dwa szkolenia: jedno, poświęcone bezpieczniejszym iniekcjom (prowadził je Piotrek). Opowiadał klientom, jak zminimalizować szkody (prezentując przygotowane materiały), a oni dzielili się swoimi doświadczeniami. Klasyk gatunku – łączenie informacji medycznej i ćpuńskiej – tylko tak można przyswoić coś, od czego wszyscy jakoś stronimy: przydatną wiedzę i popracować nad postawami na przyszłość. Dużo uwagi poświęcono zabezpieczaniu skażonego sprzętu oraz sprawom związanym z filtrowaniem przyjmowanych narkotyków, tym otrzymywanym z leków.

Ewa poprowadziła warsztaty dla klientów w zakresie HIV/AIDS i HCV. Jej prezentacja dotyczyła podstawowych informacji – taki elementarz HIV-a, który należy powtarzać i powtarzać – żeby być czujnym i chronić się przed zakażeniem.

Z holenderskim De Regenboog współpracujemy od wielu lat. Zaczęło się kilkanaście lat temu od współpracy w ramach AC COMPANY, europejskiej platformy pomocy grupom wykluczonych społecznie. Od tamtej pory pracowaliśmy we wspólnych projektach dotyczących nowych substancji psychoaktywnych i międzynarodowym programie CORRELATION. Pracownicy działu redukcji szkód krakowskiej poradni co pewien wyjeżdżają na staże do AMOC CENTER.

Ewa Wielgat, która od ponad 15 lat mieszka w Holandii niesie pomoc emigrantom z Europy Środkowo-wschodniej znajdujących się w trudnych życiowych sytuacjach w związku z nadużywaniem narkotyków i alkoholu.

Pokój higieniczny, którego działania koordynuje Cedric Charvet jest jednym z kilku tego typu serwisów w Amsterdamie, o tyle specyficznym, że adresowanym do przebywającym w tym mieście obcokrajowców używających narkotyków. Oprócz celów z zakresu profilaktyki zakażeń HIV i HCV oraz przedawkowań, Cederic jako wyzwanie stawia sobie dążenie do upodmiotowienia osób używających narkotyków i poszanowania ich praw. Rozwiązaniem ma być maksymalna otwartość i transparentność ze strony serwisów i ciągła współpraca z społecznością lokalną.

Swoją obecnością na spotkaniu zaszczycili nas dawni współpracownicy, starzy przyjaciele, osoby reprezentujące inne krakowskie instytucje zajmujące się osobami używającymi narkotyków, przedstawiciele świata nauki, urzędnicy odgrywający kluczowe role w budowaniu infrastruktury społecznej, policja i straż miejska. Spotkaniu towarzyszyła wspaniała, uroczysta atmosfera, ale bez zadęcia i pustych słów. Z wypowiedzi uczestników jasno wynikało, że redukcja szkód jest stałym i oczywistym elementem oddziaływań w zakresie pracy z użytkownikami narkotyków. Bardzo długo programy redukcji szkód były niechcianym dzieckiem systemie tych oddziaływań Niezbyt przystawały do haseł o ostatecznym wytępieniu narkomanii i nie odpowiadały zwolennikom rozwiązań typu – karać, albo co najwyżej – leczyć. Co za tym idzie, przez wiele lat brakowało odpowiednich funduszy na ich przyzwoite prowadzenie. Dzisiaj lokalne samorządy coraz bardziej doceniają pragmatyzm redukcji szkód i to, że takie programy rozwiązują realne, widoczne na ulicach miast problemy. Urzędnicy zrozumieli, że konsumpcja narkotyków jest zjawiskiem bardziej skomplikowanym i wielopłaszczyznowym, aby można było dalej stosować zero-jedynkowy schemat karania bądź leczenia.

Otwarcie projektu DROP-IN zostało uświetnione wystawą prac jednego naszych klientów, Tomka Babierackiego, malarza i absolwenta Akademii Sztuk Pięknych.